آیا با افزایش ناچیز مزد آنهم با نصف قیمت تورم بازهم می توان گفت که نخورید تا کشور توسعه پیدا کند؟!

امیرحسین عصاریان نوشت : اینرورها از لسان بعضی از سیاستمداران کهنه کار، حرف هایی بیرون می آید که وقتی کمی درباره آن تامل نماییم تازه متوجه می شویم که این عزیزان یا در باغ نیستند یا اینکه اصلا می خواهند با حرف های خود کاری کنند تا نمک بر زخم مردم عزیز ما بریزند.

به گزارش خبرگزاری «ترسیم»؛ امیرحسین عصاریان در ادامه مطلب آورده است :  اینروزها کافی است این عزیزان فقط به نزدیکترین بقالی یا سوپرمارکت محل زندگی خود مراجعه کنند تا متوجه بشوند که معنی تورم چیست؟ و اگر کمی هم حوصله داشته باشند و با مسئول آن بقالی و یا سوپرمارکت و حتی مردمی که در آنجا خرید می کنند کمی گفتگو نمایند به خوبی متوجه می شوند که چقدر فروش و یا خرید آنها نسبت به سال گذشته پایین آمده و چقدر قدرت خرید مردم کاهش یافته است تا شاید اینگونه با معنی واقعی تورم آشنا شوند.

نکته قابل توجه اینجا است که مگر واقعا  این آقایان نمی دانند که سفره معیشت مردم هر روز کوچک و کوچکتر می شود مگر این دوستان نمی دانند که  تورم روند تصاعدی دارد و آمارهای رسمی هم آن را تایید می‌کند و مرکز پژوهش‌های مجلس هم در روزهای اخیر روند تورم را بالاتر از ۷۰ درصد اعلام کرده است آیا این آمار نشان نمی‌دهد که شرایط برای مردم نسبت به سال گذشته سخت‌تر شده است و  این حقوق ها کفاف زندگی مردم را نمی‌کند.

نکته دیگر اینجا است که آیا واقعا این دوستان ما که چنین طرح هایی را برای مردم ما نسخه پیچ می کنند، نمی دانند که هیچ سالی به اندازه امسال برای کارگران و کارمندان ما اینگونه سخت نبوده است و باز آیا نمی دانند که حقوق ماهانه یک کارگر در کمتر از ۱۰ روز تمام می‌شود و گوشت که هیچ پنیر هم نمی‌توانند بخرند. آیا نمی دانند امروز یک کارگر بعد از ۲۰۰ سال هم نمی‌تواند خانه بخرد.

امسال حدود ۸۰ قلم داروی ضروری از پوشش بیمه تأمین اجتماعی حذف شده است و مردم عزیز ما ناچارند این داروها را با قیمت آزاد تهیه کنند آیا این رویکرد وضعیت درمان را برای مردم ما سخت نکرده است.

اینکه گفته شده است که در کشور چین در طول ۴ دهه ۸۰۰ میلیون نفر از زیر خط فقر مطلق بیرون آمدند نتیجه آن  به این علت است که نظریه توسعه گرایی بر شعار گرایی غلبه کرد و اگر در کشور ما  امروز ۳۰ میلیون نفر زیر خط فقر هستند که یک سوم شان در همین یک دهه اخیر فقیر شده اند، به علت غلبه شعارگرایی بر نظریه توسعه گرایی بوده است.

این که اکتفای مردم چین به یک یا دو وعده غذایی را دوستان از دلایل توسعه کشور چین برشمرده اند نیز از آن حرف های عجیب و غریب است چرا که اگر قرار باشد با نخوردن توسعه پیدا نماییم ، باید در سال های اخیر، شاهد بیشترین توسعه در کشور باشیم  چرا که در طول این سال ها میزان مصرف گوشت، لبنیات، میوه و … در ایران کمتر و کمتر شده و حتی بهار امسال اعلام شد که حجم خرید مواد غذایی مردم نسبت به سال گذشته، ۳۰ تا ۳۵ درصد افت کرده است و برعکس،

مزید بر اطلاع دوستان باید گفت که سرانه مصرف گوشت (قرمز،طیور، ماهی) در ایران سالانه ۳۴ کیلو است و در چین بیش از ۶۰ کیلوگرم. یعنی مردم چین که دوستان می گویند به یکی دو وعده غذایی قانع اند، فقط در فقره گوشت، بیشتر از ایرانی ها می خورند و حال بماند سایر اقالام غذایی! (تازه آمار چین مربوط به ۲۰۱۷ هست و آمار جدیدی پیدا نکردیم و قطعا اکنون این رقم بیشتر شده است چون آمار واردات و تولید گوشت در چین طی این سال ها رو به فزونی بوده است.)

به راستی از نظر بعضی از دوستان  و همفکرانشان، واقعاً مردم  چقدر باید سختی بکشند تا کشور توسعه پیدا کند؟ و یا به راستی، وضعیت خورد و خوراک چقدر باید نسبت به تورم پائین تر باشد تا شاید نشانه هایی از توسعه یافتگی در کشور پدیدار شود؟!

باید کمی منصف باشیم و بپذیریم در سایه اشباهات مدیریتی وضعیت کشور به این روز افتاده است باید بپذیریم که که سالیان سال است همه زندگی مردم را به برجام گره زده ایم باید بپذیریم که آزمون و خطا در اقتصادی جایی ندارد و باید بپذیریم که علم اقتصاد دستوری نیست مگر یک دهه نیست که رهبر فرزانه انقلاب شعارهای سال را پیرامون مسائل اقتصادی برمی گزینند مگر بیش از یک دهه نیست که معظم له تاکید بر اقتصاد مقاومتی دارند مگر بیش از یک دهه نیست که ایشان تاکید بر حمایت از دانش بنیان ها دارند اگر کمی منصفانه فقط کمی منصفانه به عملکردهای خودمان  تامل نماییم متوجه می شویم که اگر به باید و نبایدهایی که باید عمل کنیم ونکرده ایم ، عمل می کردیم اکنون کشور در چنین شرایط پیچیده ای قرار نداشت.

بنابراین اکنون که دولت سیزدهم با همه مشکلات و کاستی ها با حمایت مردم در مرحله جراحی بزرگ اقتصاد بیمار کشور است با حمایت از آنها و بیان نقدهای منصفانه یاری رسان باشیم تا اینکه با صحبت های غیرکارشناسانه فقط نمک ریز زخم مردم باشیم .

و در آخر باید بدانیم تنها راه برون رفت از این شرایط این است که اقتصادرا به مردم بسپاریم و از اقتصاد دولتی فاصله بگیریم به بخش خصوصی اعتماد نماییم و از سرمایه گذاری های خارجی حمایت کنیم و در سایه دیپلماسی عزتمدارانه با کشورها شرایط را به نفع کشور و مردم برگردانیم تا با بهبود شرایط اقتصادیمان به مانند شرایط نظامی مان حرفی برای گفتن داشته باشیم  انشالله.

انتهای پیام/